برای شنیدن صدای کسی که دوستش می داری، همین لحظه هم بسیار دیر است. افسوس خواهی خورد زمانی را که آن سوی سیم ها کسی بی احساس می گوید :
برقراری ارتباط با مشترک مورد نظر مقدور نمی باشد.
چیست در زمزمه ی مبهم آب؟ چیست در همهمه ی دلکش برگ؟ چیست در بازی آن ابر سپید، روی این آبی آرام بلند، که تو را می برد اینگونه به ژرفای خیال؟ چیست در خلوت خاموش کبوتر ها؟ چیست در کوشش بی حاصل موج؟ چیست در خنده جام؟ که تو چندین ساعت مات و مبهوت به آن می نگری؟ نه به ابر، نه به آب، نه به برگ، نه به این آبی آرام بلند، نه به این آتش خاموش که لغزیده به جام، نه به این خلوت خاموش کبوترها؛ من به این جمله نمی اندیشم! من مناجات درختان را هنگام سحر، رقص عطر گل یخ را با باد، نفس پاک شقایق را در سینه ی کوه، صحبت چلچله ها را با صبح، نبض پاینده هستی را، در گندم زار، گردش رنگ و طراوت را در گونه گل، همه را می شنوم، می بینم! من به این جمله نمی اندیشم! به تو می اندیشم! ای سراپا همه خوبی، تک و تنها به تو می اندیشم! همه وقت، همه جا، من به هر حال که باشم به تو می اندیشم! تو بدان این را تنها تو بدان، تو بیا، تو بمان با من تنها تو بمان. جای مهتاب به تاریکی شب ها تو بتاب! من فدای تو، به جای همه گل ها تو بخند! اینک این من که به پای تو در افتادم باز. ریسمانی کن از آن موی دراز، تو بگیر! تو ببند! تو بخواه! پاسخ چلچله ها را تو بگو. قصه ی ابر هوا را تو بخوان! تو بمان با من، تنها تو بمان! در دل ساغر هستی تو بجوش! من، همین یک نفس از شعله جانم باقیست، آخرین جرعه این جان تهی را تو بنوش!
مرا مهمان لحن مهربانت کن که خالی از اندوه و معماست.بگذار یادگار اسمت یادگار روزی باشد که برگی از عمرم در پاییز بی برگی به زمین افتاد
ای پری روی که رخ وا کردیتو مرا عاشق و شیدا کردیدلربایی تو نمودی ولیسخن خویش هویدا کردی نرم نرمک ننشستی به چشم بلکه یک باره به چشم جا کردی قلب را یکسره یک جا بردی خویش را در دل من جا کردی شب و روزم نظر روی تو شد که مرا محو تماشا کردی
زندگی گرمی دلهای به هم پیوست تا در آن دوست نباشد همه درها بسته استسلام. مطالبتو خوندم سر شار از احساس پاکی بود و لذت بردم.امیدوارم زندگیتان سرشار از عشق و صفا و صمیمیت باشو دلشاد و لب خندون باشی گلم ...موفق باشی.
چیست در زمزمه ی مبهم آب؟
چیست در همهمه ی دلکش برگ؟
چیست در بازی آن ابر سپید،
روی این آبی آرام بلند،
که تو را می برد اینگونه به ژرفای خیال؟
چیست در خلوت خاموش کبوتر ها؟
چیست در کوشش بی حاصل موج؟
چیست در خنده جام؟
که تو چندین ساعت
مات و مبهوت به آن می نگری؟
نه به ابر، نه به آب، نه به برگ،
نه به این آبی آرام بلند،
نه به این آتش خاموش که لغزیده به جام،
نه به این خلوت خاموش کبوترها؛
من به این جمله نمی اندیشم!
من مناجات درختان را هنگام سحر،
رقص عطر گل یخ را با باد،
نفس پاک شقایق را در سینه ی کوه،
صحبت چلچله ها را با صبح،
نبض پاینده هستی را، در گندم زار،
گردش رنگ و طراوت را در گونه گل،
همه را می شنوم، می بینم!
من به این جمله نمی اندیشم!
به تو می اندیشم!
ای سراپا همه خوبی،
تک و تنها به تو می اندیشم!
همه وقت، همه جا،
من به هر حال که باشم به تو می اندیشم!
تو بدان این را تنها تو بدان، تو بیا،
تو بمان با من تنها تو بمان.
جای مهتاب به تاریکی شب ها تو بتاب!
من فدای تو، به جای همه گل ها تو بخند!
اینک این من که به پای تو در افتادم باز.
ریسمانی کن از آن موی دراز،
تو بگیر! تو ببند! تو بخواه!
پاسخ چلچله ها را تو بگو.
قصه ی ابر هوا را تو بخوان!
تو بمان با من، تنها تو بمان!
در دل ساغر هستی تو بجوش!
من، همین یک نفس از شعله جانم باقیست،
آخرین جرعه این جان تهی را تو بنوش!
مرا مهمان لحن مهربانت کن که خالی از اندوه و معماست.
بگذار یادگار اسمت یادگار روزی باشد که برگی از عمرم در پاییز بی برگی به زمین افتاد
ای پری روی که رخ وا کردی
تو مرا عاشق و شیدا کردی
دلربایی تو نمودی ولی
سخن خویش هویدا کردی
نرم نرمک ننشستی به چشم
بلکه یک باره به چشم جا کردی
قلب را یکسره یک جا بردی
خویش را در دل من جا کردی
شب و روزم نظر روی تو شد
که مرا محو تماشا کردی
زندگی گرمی دلهای به هم پیوست
تا در آن دوست نباشد همه درها بسته است
سلام.
مطالبتو خوندم سر شار از احساس پاکی بود و لذت بردم.
امیدوارم زندگیتان سرشار از عشق و صفا و صمیمیت باش
و دلشاد و لب خندون باشی گلم ...
موفق باشی.